Dün Beyoğlunda  Yunan Kültür merkezi-konsolosluğu önünden geçerken 1 kat yüksekliğinde ufak bir çocuğa bakan güzel bir asker fotoğrafı ile karşılaştım.

"2.Dünya savaşında Yunanistan" isimli bir sergi vardı, sergi 22 Kasım’da bitiş tarihi gösterse de hala devam etmekteydi. Savaş ile ilgili konular her ne kadar ilgimi çekmese de girip görmek istedim. İyi ki de girmişim…

Çok hoş bir mekanda gerçekleştirilmiş sergi beni gerçekten çok etkiledi…

1944 senesinde Alman ordusunun Yunanistan’ın çeşitli noktalarında gerçekleştirmiş olduğu katliam resimleri ve belgeleri gözönüne serilmişti.

Belgeden bir alıntı:

"13 Aralık 1943 günü orada Nazizm’in silahsız sivillere karşı işlediği en vahşi kitlesel katliamlardan biri işlendi.Katliam öncesi durum şöyle gelişti: bölgede faaliyet gösteren Yunan direnişçileriyle çatışmalarda kabarık sayıda zayiat veren güçlü bir Hitler kuvveti, Kalavrita’ya vardığında kasabayı boş bulur.Sakinleri misilleme korkusuyla etraftaki dağlara ve mağaralara sığınmışlardır. Almanlar Kalavrita sakinlerini evlerine dönmeye çağırır ve kimseye zarar verilmeyeceğine dair güvence verir.

Ancak, 13 Aralık sabahı kasabaya giren başında yüksek rütbeli subayların bulunduğu Alman ordusu kuvveti, ahaliyi kasabanın merkez meydanına toplar ve erkekleri ayırarak tepeye çıkarır, kadın ve 14 yaşından küçük çocukları ise okul binasına hapseder. Hemen hemen tüm Kalavritalı erkekleri ölüme götüren facia birkaç saat sonra vuku bulur; tepeden gelen makineli tüfek sesleri orada toplanmış sayıları 800e varan erkeklerin ve erkek çocuklarının infaz edildiğinin habercisidir."

 

Kitlesel ölümler, toplu mezarlar, sivil katliamlar ve açlık…Açlıktan mideleri şişmiş, kemikleri tek tek sayılabilen gözlerinde umutsuzluk ve korku ifadeleri olan bu zavallı çocukların resimlerine bakarken içim parçalandı…Bir kap yemek almak için sıraya giren, başına ne geldiğini idrak edemeyen ufacık çocuklar, kocalarını ve çocuklarını kaybetmiş duygusuzlaşmış analar…Yunanistan bugünlere korkunç katliamlardan geçerek gelmişti…

 

Bu katliamlar durdu mu? Irakta yine aynısı yapıldı, tüm dünya petrol ve para uğruna göz yumdu, gözden ırak olan gönülden de ırak oldu…Binlerce Iraklı çocuk anasız babasız kaldı, o çocukların kalplerine ve zihinlerine büyük keder, acı, öfke, korku ve duygusuzluk işlenmedi mi? Bu trauma gelecek nesillere aktarılmayacak mı?

 

Sergide çok etkileyici tablolar da bulunmakta idi. Bir tanesinin resmini burada yayınlıyorum. Resimde yanan küçük alevler direnişte kaybedilen bireyleri temsil etmektedir. Tablolardaki alevler o kadar başarılı resmedilmişti ki adeta tablonun içersinde gerçekten yanıyor etkisi yaratmaktalardı.

Serginin bir mağlubiyetin aşamalarını anlatması çok etkileyici idi. Ayrıca video gösterimi de bulunmakta idi.

 

İstanbul’da bulunup Beyoğlu İstiklal caddesinden geçen ve vakti olan herkesin bu sergiyi gezmesi, günümüzde yaşanan Irak katliamı ile paralellikleri görüp nelere boyun eğdiğimizi görmesi, geçmişte sadece kendi ülkelerimizin değil diğer birçok ülkenin de çok büyük acılardan geçtiğini görüp saygı göstermesi ve birbirine destek olması açısından görülmesi gereklidir…

 

Serginin hazırlanmasında emeği geçen herkesi tebrik ediyorum.