23/11/2020 

Prof.Dr.HANNA NITA SCHERLER

Moderatör: Arş.Gör. Saadet Yapan / Hasan Kalyoncu Üniversitesi

Anlam arayışı başlığı altında paylaşacaklarımın benim anlam arayışımın bir özeti olarak dinlenmesi bence en doğrusu olur. Anlam arayışı yolculuğumdaki 62 yılda biriktirdiklerimin bugünkü hali ile özeti ya da ifadesi olarak algılanmasını tercih ederim.

Oldukça soyut bir konu, dinlerken takip etmesi hem kolay hem anlaşılır hem zevkli nasıl bir çerçeve içinde sunabilirim düşündüm ve birkaç konu başlığı belirledim. Daha doğrusu kendime birkaç soru sorarak ilerledim. İnsanın kendi koordinatlarını belirlemesinin öneminden bahsederim. Bu ne demek? Nasıl coğrafi bir bölgenin enlemi ve boylamı olup koordinatları belirlenirse aslında biz insanların da yaşayan evrende kapladığımız yerin neresi olduğuna dair iyi kötü bir farkındalığımızın olması gerektiğini düşünüyorum. Çünkü ancak nerede olduğumu bilebilirsem nereye doğru gidebileceğimi bilebilirim.

Önce olduğum yerin resminin çekilmesinin daha doğru olacağını düşünerek yola çıktım. Yaşayan evrende hepimiz yer kaplıyoruz. Ne demek yer kaplamak, nasıl yer kaplamak? En belirgin şekilde somut olan fiziksel bedenimle yer kaplıyorum. Bir de soyut sayılabilecek duygular ve zihinsel sürecimle yer kaplıyorum. Duygular ve zihinsel sürece psikolojik yapı da diyebilirim.

Bir fiziksel yapım var bir de psikolojik yapım var. Bu 2 yapıyı kullanarak yaşıyorum ve aslında hayatımın kapsamı ve derinliği bu 2 yapı ile belirlenir. Yani bu 2 yapı benim taslarım olsa bu 2 tasın içine yaşayan evrenden ne kadar koyabilirsem o kadarı benim hayatımın kapsamı ve derinliğini oluşturur. Fiziksel bedenimle ne yapıyorum? Yemek yiyorum, uyuyorum, bir şeyleri tutuyorum, yıkanıyorum, taşıyorum, sevişiyorum. Bir insanın yaşayabileceği tüm duyguları duygusal bedenimle deneyimliyorum. Zihinsel süreçlerle düşünüyorum, fikrimi beyan ediyorum. Bunu yapmanın birçok yolları var. Beste yapabilirim, kitap yazabilirim, makale yazabilirim…zihinsel faaliyetlerimi bu şekilde ortaya koyuyorum.

Fiziksel yapımla psikolojik yapımı kullanarak bu evrende yer kaplıyorum dedim. Yer kaplamak için itici gücü nereden buluyorum? Bu yer kaplama arzum nereden geliyor? Hepimizin yaşamaya ilişkin bir istek, arzu barındırdığını düşünüyorum. Bunun aynen fiziksel yapımız ve psikolojik yapımız gibi doğamızda olduğunu düşünüyorum. Biz istesek te istemesek te bir arzu, bir istek barındırıyoruz. Fiziksel bedenimizin doğanın bir temsili olduğunu düşünmüşümdür hep. Yani bedenimiz küçük çaplı bir evren diyebiliriz.

Evrende ne olup bitiyorsa bedenimizde de aynı şeyler olup bitiyor. İstek/ arzuyu buraya nasıl bağlayacağım diyeceksiniz? Bedenimizdeki her hücre, biz şu anda konuşurken bile birbirleri ile temas etme arzusu içindeler. Bedendeki hücreler birbirleri ile buluşuyorlar ve birbirlerinden ayrışıyorlar. Yani yaşam aslında hücrelerin birbirleri ile bütünleşip birbirlerinden farklılaşmaları ve bu bütünleşme ve farklılaşma senkronizasyonunu sürekli yapmalarından oluşan bir zaman dilimi.

Tabiata bakarsak aslında kimyasal bileşimler birbirleri ile etkileşime girmek istiyorlar. Denizdeki su güneş ışınıyla birleşip bir şeyler oluyor, bedenimizdeki protonlar ve moleküller de öyle. Doğada sürekli bir bütünleşme ve farklılaşma hareketi var. Bunun en somut örneği nefes. Her nefes aldığımızda havayla bütünleşiyoruz, her nefes verdiğimizde havayı dışarı veriyoruz ve o havadan farklılaşıyoruz.

Diğer düşündüğüm kavram da şu oldu, OK varoluşumun boyutları ile yer kaplıyorum, bunu bütünleşerek ve farklılaşarak yapıyorum, peki bunun yapış metodum ne? Tarzım ne? Şeklim ne? Orada şunu düşündüm: en uygun bulduğum kelime de şu oldu, aşikane bir münasebet. İngilizcesi involvement.

Buluşmalarımı ve farkılaşmalarımı nasıl yapıyorum, nasıl bir tutku ile yapıyorum. Zoraki mi, isteyerek mi, gönüllü mü? Mesela yemek yemekten örnek vermek istiyorum. Hepimizin gün içerisinde defalarca yaptığı şey. Tabağımızı alıp televizyonun karşısına geçip mi yiyoruz? Tabağımızı alıp ertesi güne yetiştirmemiz gereken sunumu hazırlarken mi yiyoruz?  Ya da tabağımız alıp birkaç kişi ile zoomda sohbet ederek mi yiyoruz? Bunlar aşikane münasebet tanımıma girmiyor. Bir de şöyle düşünebiliriz: yiyeceğim her şey yaşamakta olan ama benim onu bölerek kendi canıma katacağım başka bir yaşam parçası. Bu fasulye olabilir, pilav olabilir, tavuk olabilir, bunların hepsi doğada kendi  yapılarında yaşayan canlılardı. Ben şimdi bunu tabağıma koyup yiyorum ama bu belki bir hafta önce çayırda dolaşan bir inekti, veyahut yüzen bir ördekti veya su kenarında duran bir ottu. Onu birisi kopardı, birisi çuvala koydu, birisi halde sattı, birisi halden aldı, markete getirdi, birisi onu raflara dizdi, gittim onu oradan aldım, yıkadım, tabağıma koydum. Bu huşu duyulması gereken, minnet duyulması, saygı duyulması, müteşekkir olunması gereken bir durum.

Veyahut pazardan alışveriş yapmayı örnekleyeyim. Mesela elma almak için uzandığımda pazarcı “oradan alma oradan alma, buradan al” der. Adamın kendi dizmiş ve sergilemekte olduğu elmalarına verdiği önemi algılayabiliriz. Bunu fark edebiliyor muyum? Ya da sadece benim almak istediğim elmaya uzanıp “ben onu istiyorum” deyip ona mı odaklanıyorum? Onun tarafından da bakıp, dizmiş olduğu elmalara verdiği önemi görüp ona saygı duyabiliyor muyum? O Pazar yerindeki neşeyi, coşkuyu, insanların yetiştirdiklerini getirip satmak için gösterdikleri çabayı, alanların en az parayı vererek en kaliteli malı almak için gösterdikleri çabayı fark ediyor muyum? Bundan bir haz alıyor muyum? Bunun bir parçası olduğuma şükredebiliyor muyum? Aşikane münasebet bu,  aşk içeren bir münasebet, öyle diyebilirim. Çoğunlukla biz “o elmayı istiyorum”, ya da “yarınki sunuma hazırlanıyorum”a o kadar çok odaklanıyoruz ki açıklamaya çalıştığım o andaki deneyimi yaşayamıyoruz, kaçırıyoruz. Aklımızdakine ya da psikolojik yapımıza o andaki deneyimin zenginliğini heba ediyoruz.

Buradan özetlersem yaşayan evrende bir yer kaplıyorum, somut boyutum var, soyut boyutum var, bütünleşip farklılaşmak için bir arzu duyuyorum, bu fıtratımda var, istesem de istemesem de arzu duyuyorum ve bu buluşmayı ve farklılaşmayı ne şekilde gerçekleştiriyorum, zihnimdekileri gerçekleştirmek üzere kendimi huşu duyacağım, minnet duyabileceklerime kör ederek mi yoksa bir aşk halinde mi yaşıyorum bunları?

Şimdi buradan sonra kendime sorduğum soru şu oldu: aşk halinde yaşamakla zihnimdekiler doğrultusunda hayatı adeta tüketircesine yaşamak arasında nasıl bir fark var?  

İngilizce kelimesi: Responsability, Türkçe’ye çevrildiğinde sorumluluk, ancak demek istediğim bu değil, response ability, yani etki verebilme olasılığı, etkileyebilme olasılığı. İnsanın etkileyebilme olasılığının sonsuz olduğunu düşünüyorum. Sonsuz. Ama eylem olasılığının sınırlı olduğunu düşünüyorum. Örneğin, İzmir depremi…Etkileyebilir miyim? Etki yaratabilir miyim? Yaratabilirim. Ancak eylemim kısıtlı: ben İstanbul’dayım, o İzmir’de. Eylemim sınırlı ama etkim sonsuz. Üzüldüğümü yazabilirim, yapabildiğim yardımı yapabilirim. Bir etki yaratabilirim ama eylemim kısıtlı olabilir.

Burada düşündüğüm şu oldu, yaşayan evrende yer kaplarken genellikle duruma mı tepki veriyorum yoksa insanlara mı tepki veriyorum? İnsanlara tepki vermek aşk ile yaşamak değil, çünkü insana tepki vermek demek: ben ve sen ayırımı yaratmaktır. Sen bana bunu yaptın, sen benim için bunu yaptın, sen bana rağmen bunu yaptın oluyor. Ama duruma tepki vermek, ben ve senden bağımsız burada yapılması gereken nedir, durum için ihtiyaç nedir? Ona tepki verelim. Davranışımızı olay ya da kişinin yaptığına atfettiğimiz anlam belirler. Atfettiğimiz anlam da biriktirdiklerimizden kaynaklanır. Ne görmüşüm, ne okumuşum, ne deneyimlemişim. Psikolojik yapım aslında o ana kadar biriktirdiklerimdir, O kadar. Bedenimiz de biriktirdiklerimizdir. Beden için besin biriktiririz. Psikolojik yapımız için soyut anlamda besin biriktiririz, yani duygular ya da entelektüel uyarılar. Benim bedensel yapımda ve psikolojik yapımda kim olduğum biriktirdiklerimle belirlenir, başka bir şey değil.

Burada kişinin anlam arayışı ile bağdaştıracağım noktaya gelmek istiyorum, mademki ben hayatı ancak biriktirdiklerim kadarıyla algılayıp anlamlandırabiliyorum, ancak biriktirdiklerim kadarıyla temas edebiliyorum o zaman ne isteyeceğim? Daha fazla biriktirmek isteyeceğim. Burada bir problem çıkıyor ortaya, çünkü bir yandan daha fazlasını isterken bir yandan da katiyen acı çekmek istemiyoruz. Daha fazlasını istiyoruz acı çekmek istemiyoruz. Daha fazlasını istemek demek mevcut güvende hissettiğim yerin dışına adım atmaya cesaret etmek demek. Kendimi güvende hissettiğim yer biriktirdiklerim ve memnun olduğum yerdir. Biriktirdiklerim ve memnun olduğum yer belirli bir duygusal menzildir, belirli bir zihinsel hal menzilidir. Ben o duygusal ve zihinsel faaliyet menzilinin içerisinde güvenli hissetmek üzere kendimi korumaya alırsam kendime kurgusal duvarlar çekmişim demektir. Bir yandan o duvarların içerisinde güvende kalmak isterken bir yandan da o duvarların ötesindeki bilinmeyen diyarlara giderek daha fazlasını biriktirmek isterim. Burada bir dilemma oluyor? Bu işi nasıl çözümleyeceğim? Nasıl yapacağım?

Biriktirdiklerim hep sağlık, zindelik, aidiyet, kabul görme, sevilme, başarı, güçlülük, yetkinlik, yeterlilik, amaç, anlam olsun istiyoruz. Ancak yaşayan evrende yer alma şeklim bir şeylerle bütünleşip bir şeylerden ayrışmak ya, eğer ben sürekli biriktirmek istersem nasıl ayrışacağım? Hep olduğum yerde sayacağım, o zaman gelişemeyeceğim. O en başta anlattığım andaki deneyimlerimi aşkla yaşayamayacağım, çünkü aşkla yaşayabilmek demek bir bebek gibi daha önceden hiç görmediğim deneyimlemediğim bir şeyi deneyimlemek demek.

Daha önceden bildiğim ya da görmeye alışık olduğum şekilde bakarsam,  orada yeni hiçbir şey göremem, yeni hiçbir şey fark edemem. Bu da büyümeyi engelleyecek, kendimi kurguladığım sınırlara mahkum edecek. Bu deneyimlemesi kolay bir varoluş konumu değil. Bu konum insana mutsuzluk getirir, bedbahtlık getirir, acı getirir. Kendimizi acıdan korumaya çalışırken aslında daha büyük acılara gark etmiş oluyoruz. Neden? Yaşamın belli bir dönemine kadar insanların kendisini bedensel duyguları ya da psikolojik yapıları ile tanımlamaları normaldir, doğaldır.

Ben kimim sorusuna verilen cevap, insanın hayatında belli bir yaşa kadar, ki Jung bunun 40 olduğunu savunur, ben bedenimim, ben duygularımım, ben düşüncelerimim, ben değer yargılarımım demesi doğaldır. Ancak kişi kendisini fiziksel bedeni ile ya da psikolojik yapısı ile tanımladığında, benim bedenim – senin bedenin, benim fikrim – senin fikrin, benim duygum – senin duygun ikilemlerini yaratmanın ötesine gidemez.

Evren ikilemler barındırır. Gece olur gündüz olur, yaz olur kış olur. Erkek var dişi var. Evren kendisi ikilemler barındırır, ikilemler varoluşun temelinde var doğasında var. Kişi kendisini bedeni veya psikolojik varlığı ile tanımladığında ikilem oluşturuyor. İnsan ne kadar ben, ne kadar sen arasında uygun dengeyi bulma çabası ile debeleniyor.  Bir noktada “bu işte bir yanlışlık var” diyerek, “ben bedenim değilim”, “psikolojik yapım hiç değilim” noktasına geliniyor. Hayatın anlamı gibi soyut ve derin bir meseleyi idrak etmeye çalışıyorsak, ben ve sen arasında debelenen ego düzeyini kapsayıp aşan bir bilinç düzeyine doğru yelken açmak gerektiğini düşünüyorum. Yani insan bedenin ve psikolojik yapısının içine ölmeli. Deminki terimleri kullanacak olursam bedenle özdeşleşmekten özgürleşmeli. Psikolojik yapısı ile özdeşleşmekten özgürleşmeli. Bu çok soyut bir şey, söylemesi yapmasından çok daha kolay.

Bunun oluru nedir? Nasıl gerçekleşebilir? Basit bir örnek vereyim: bugün bir danışanımla saat 14.00te online randevumuz vardı, kendisi görünmeyince onu aradım, aa dedi ben randevumuzu 15:00te zannediyordum, peki konuşabileceğin ortama yakın mısın dedim, yok dedi, arabadayım şimdi, kenara çekeyim konuşalım dedi, 5 dakika sonra aradı, dedim ki böyle olmasını şu anda nasıl deneyimliyorsun? Çok sinirliyim dedi, hata yaptım, bir şeyi doğru yapamıyorum, hep böyle yapıyorum, uğraşıyorum, beceremiyorum vs vs bedenine odaklan dedim, bedeninde ne yaşıyorsun? Titriyorum dedi. Burada kendisi ile temas ederken içeriği hiç önemsemedim, neden olduğunu falan filan, oradaki deneyim önemli, çünkü kafasında kurguladığı ile yaşadığı örtüşmeyince bedensel ve duygusal olarak tepki gösterdi. Zihinsel olarak yaşamayı beklediği şeyi yaşamayınca zorlandı, şimdi kendisi ile çalışa çalışa anda kalarak ama, ne yaşadığını sorarak, neden sürprizleri sevmediği, çok küçükken hiç beklemediği bir anda karşılaştığı nahoş bir sürprizle karşılaştığı ilk anda titremesine benzer bir titreme içerisinde olduğunu fark etti.

Burada altını çizmek istediğim, deneyim aradığımız tüm bilgiyi barındırıyor, anda yaşadığımız deneyim. Ben şimdi niye sinirlendim diye sorsaydı kendi kendine muhtemelen geldiğimiz yere gelemeyecektik, ama ben niye sinirlendim sorusunu sormak yerine zihinsel kapasitesini o anda bedeninde yaşadıklarını tercüme etmesini sağlayarak kullanmak istedim. Yani zihinsel becerinin andaki bedensel deneyimi tercüme etmek için kullanılmasından bahsediyorum. Zihinsel süreçler bizi kendimizden uzaklaştırır, bize yakınlaştırmaz. Dolayısı ile neden, niçin sorularını sorup soyut yanıtlar kurgulamaktansa zihinsel becerileri bedeni tercüme amaçlı kullanmak daha yerinde olur.

Soru: Neden bunu kendimize yapıyoruz acaba?

Önemli bir soru, bunu bilerek yaptığımızı sanmıyorum. Anda kalmak müthiş bir bilinmezliktir, çünkü ne ile karşılaşacağımı bilmiyorum. Halbuki bir sonraki an ne yaşayacağımı planlamak bende sanki bir sonraki anda karşılaşacaklarıma hükmedebilirmişim, onları kontrol edebilirmişim sanrısı yaratır. Yani bir sonraki anı planlamamak, boş bırakmak aslında cesaret ister, bu da bir seçimdir, ama sorumluluk almayı ve sonucuna katlanmayı gerektirir. Ve en önemlisi insan orada tek başınadır, suçlanacak, had bildirilecek kimse yoktur. Ama şunu da söylemem gerekir, bir kere tadı alındı mı artık vazgeçilemeyecek bir yoldur, ilk başta ürkütücü gelse bile daha sonra insan o yolda zevk alır ve bırakmak istemeyeceği bir yolculuktur.

Bedenim, duygularım ve zihnim temsili olduğum evrenin veya bütünün veya kaynağın, tezahürleridir. Yani beden bütünün bir tezahürüdür. Zihinsel yapı bütünün bir tezahürüdür. Bedenim ve psikolojik yapım temsili olduğum bütünü anlayabilmem için sahip olduğum araçlardır. Ben parçaları bütün zannedip onlarla özdeşleştiğim zaman kafamı duvarlara vurur buluyorum kendimi, acı çekerim. Halbuki bedenimi ve zihinsel yapımı en derin anlamda kim ve ne olduğumun koordinatlarını tespit etmek için kullanacağım araçlar olduğunu idrak edersem onlarla özdeşleşmem, onları kapsayıp aşan bir konum bulurum kendim. O da ne bedenimdir ne psikolojik yapımdır. Şahit konumudur.  Bedenimde neler yaşadığımı, zihnimde neler kurguladığımı, duygu olarak neler yaşadığımı deneyimlediğimi gözlemleyebileceğim bir konum yaratmış olurum.

Aslında bir metaforla anlatacak olursam, okyanusu ve kıyıyı düşünelim. Dalgalar, köpüren su zerrecikleri, yaşam öyle bir şey, her an dalgalanıyorum, aynı zamanda kumsaldayım ve o dalgaları seyrediyorum. Ben hem dalgalarım, su zerrecikleriyim, hem onları dışarıdan seyredenim. O ikisi bir bütün aslında, ya o ya o değil.

Yaşamaya %100 evet demek, açık yüreklilik ister, zedelenebilir olmayı gerektirir, dinlemeyi bilmek gerekir. Dinlemek demek arz edileni kabul eden bir tutumla yaklaşmak demek.  Görmek istediğimi görmek değil. Ne sunuluyor? Sunulanı göreyim, kabul edeyim. Onu bir hale yola sokmak yerine önce bir teslimiyet göstereyim.

Yaşam demek önceden planladıklarımı deneyimleyeceğim bir süreç değil, tam tersine…ben yolda giderken her şeyle karşılaşabilirim. Karşılaştıklarım ben onlara anlam atfetmeden bir şey ifade etmezler. Ben onlara anlam atfediyorum. Bütün mesele onlara atfetmek üzere olduğum anlamın son derece kısıtlı bir yerden geldiğini bilmek ve bu kısıtlılık içinde kalmamak için de andaki deneyimi yaşayabilmek. Mesela kendimden örnek vermek istiyorum: Son zamanlarda annemle olan ilişkim; bütün tarihçemiz silindi, hatırlamıyor, eğer zihnimdeki ile yaklaşacak olsam acımdan ve üzüntümden duramıyor olma gerekir, onu geçtim. Şimdi onun elini tuttuğumda benim elimin sıcaklığına veya soğukluğuna tepki veriyor, onun sevdiği müzik parçalarını bulup çaldığımda gülüyor, beraber şarkı söyleyebiliyoruz. Bu o anda onunla paylaşabildiğim deneyimler. Bunun iyisi kötüsü yok. Keşke öyle olsaydı böyle olsaydısı yok. Ne varsa ona %100 varım, evet.

Soru: Bunu nasıl öğreneceğiz? Nasıl yapmaya başlayacağız?

Çağrılar var, bence insanlar “dönüşüme çağrılırlar”. Bu çağrılar hiç beklemediğimiz anlarda gelir, insan hazır olunca o çağrıya icabet eder. O çağrılara icabet etmek için çok ta beklememek lazım, çünkü fırsatlar kaçabilir. Çağrıya icabet etmek demek, yaşadığımız acı, mutsuzluk ve bedbahtlığa farkındalıkla eğilebilmek. Farkındalıkla eğilebilmek demek lanet olsun ben niye böyle hissediyorum, şanssızım, bak yine başıma geldi değil, her ne yaşıyorsam sadece ve sadece deneyimime odaklanmak. Deneyim ne demek? Bedenimde ne yaşıyorum? Buna nasıl duygular eşlik ediyor? Buna nasıl düşünceler, kurgular eşlik ediyor? Bu bir ibadet halini almalı. Bir kere yapılarak öğrenilecek bir şey değil. Nasıl kas geliştirmek istiyorsak birçok kez aynı hareketi yapıyorsak, bu tür kaslarımızı geliştirmek için aynı şekilde ısrarla çalışmamız lazım. Yolun kendisi şifalandırıcıdır. Çünkü kişi deneyimini tanımlamak için yola baş koyduğunda kendisine sevgiyle, ihsanla, şefkatle yaklaşabiliyor. Zaten hepimizin istediği bu değil mi?   Bütün zenginlik şu anda.

Soru: Bu bizi hedonik hazza götürmez mi?

Ben hazdan bahsetmiyorum. Acıyı yaşa, acıyı tanımla diyorum. Yorum yok, tanımlama, betimleme.  Diyelim ki göğsümde bir yanma var; kaç cm büyüklüğünde, hacmi ne, sesi var mı, kokusu var mı gibi…

Şunu demek istiyorum aranacak bulunacak bir hayat anlamı yok. Tüm yaşamımız boyunca bir şeylerle bütünleşip bir şeylerden farklılaşmanın rasyoneli, hayatın sadece içinde bulunulan anda deneyimlenen olduğu, bunun dışında da hiçbir şeyin olmadığının anlaşılmasına hizmet ediyor o buluşmalar ve farklılaşmalar.

Soru: Empati hakkındaki görüşleriniz nedir?

Empati kelimesini sevmiyorum, kibirli buluyorum, çünkü empati demek : “ben senin ne deneyimlediğini biliyorum” demek. Yok böyle bir şey, herkes kendisinin ne deneyimlediğini bilebilir, o kadar. Seninle beraberken şunu şunu yaşıyorum, senin varlığında şunu bunu hissediyorum diyebilir, hepsi bu.

Soru: Duygularımızı nasıl tanımlayarak anda kalabiliriz?

Bütün düşüncelerin ve bütün duyguların bedende bir izdüşümü vardır. Bedenden yola çıkmak lazım.

Soru: Bahsettiğiniz dilemmadan, acıdan kaçtığımızda bu ikilemden kurtulmuş mu oluyoruz?

Hayır, İkilem hayatın doğasında var. İkilemin bir ya da öbür ucunda konumlanma çabası beyhudedir. Asıl ihtiyacımız, kutbun bir ya da diğer ucunda, ya da ortasındaki herhangi bir yerde, ihtiyacımız doğrultusunda olabilme esnekliğini kazanmaktır.  İkilemden kurtulmaya çalışmıyoruz, ikilem var, ikilemle beraber yaşamayı öğreniyoruz.

Soru: Acaba acılarımızı öğrenilmiş çaresizlik yoluyla çevremizden gördüğümüz metotlar hep benzer olduğu için mi bu şekilde yaşamaya devam ediyor ve bu şeklin bizi sıkıntıya sokmadığını düşünüyoruz?

Kendimizi aldatıyoruz.

**************************************************************************************************

“Man’s Search for Meaning“

Speaker: Prof.Dr.Hanna Nita Scherler

Moderator: Res.Ass. Saadet Maker / Hasan Kalyoncu University

I think it would be best to listen to what I will share under the title of searching for meaning as a summary of my search for meaning. I would prefer it to be perceived as a summary or expression of what I have accumulated in my 62 years of search for meaning, as it stands today.

It is a rather abstract subject, I thought about how I could present it in a framework that is both easy to follow, understandable and enjoyable while listening, and I determined a few topics. More precisely, I proceeded by asking myself a few questions. I talk about the importance of determining one’s own coordinates. What does this mean? Just as the latitude and longitude of a geographical region and its coordinates are determined, I think that we humans should have an awareness of the place we occupy in the living universe, for better or worse. Because only if I know where I am can I know where I can go.

I set out thinking that it would be more accurate to take a picture of where I was first. We all take up space in the living universe. What does it mean to take up space, how to take up space? I take up space with my most obviously tangible physical body. I also take up space with my intangible emotions and mental processes. I can also call emotions and mental process psychological structure.

There is a physical construct and there is a psychological construct. I live using these 2 constructs and indeed the scope and depth of my life is determined by these 2 constructs. In other words, if these 2 structures are my bowls, the more I can put in these 2 bowls from the living universe, the more they will form the scope and depth of my life. What am I doing with my physical body? I eat, I sleep, I hold things, I wash, I carry, I make love. I experience all the emotions a person can experience with my emotional body. I think with mental processes, I express my opinion. There are many ways to do this. I can compose, I can write a book, I can write an article… this is how I manifest my mental activities.

I said that I take up space in this universe by using my physical and psychological construction. Where do I find the impetus to take up space? Where does this desire to occupy space come from? I think we all have a desire, a desire to live. I think it is in our nature, just like our physical structure and our psychological structure. Whether we want it or not, we harbor a desire, a desire. I have always thought that our physical body is a representation of nature. In other words, we can say that our body is a small-scale universe.

Whatever is going on in the universe, the same things are happening in our body. How will you connect the request/desire here? Every cell in our body desires to contact each other even as we speak. Cells in the body meet and separate from each other. In other words, life is actually a period of time that consists of cells integrating and differentiating from each other and making this integration and differentiation synchronization continuously.

If we look at nature, chemical compounds actually want to interact with each other. The water in the sea combines with the sun’s rays and something happens, so do the protons and molecules in our body. There is a constant movement of integration and differentiation in nature. The most concrete example of this is breathing. Every time we breathe, we integrate with the air, every time we exhale, we exhale the air and we differ from that air.

The other concept I thought was, OK I take up space with the dimensions of my existence, I do this by integrating and differentiating, so what is my method of doing this? What do I need? What’s my shape? There I thought: the word I found most appropriate was this, a familiar relationship. English involvement.

How do I make my meetings and differentiations, what kind of passion do I do. Compulsory, voluntarily or voluntarily? For example, I want to give an example from eating. Something we all do many times a day. Do we take our plate and eat in front of the TV? Do we take our plate and eat it while we prepare the presentation that we need to serve the next day? Or do we take our plate and eat it by chatting with a few people on zoom? These do not fall within my definition of obvious relationship. We can also think of it this way: everything I eat is another piece of life that is living, but I will divide it and add to my own life. It could be beans, rice, chicken, all of which were creatures living in their own structures in nature. I now put it on my plate and eat it, but maybe it was a cow wandering in the meadow a week ago, or a duck swimming, or a grass standing by the water’s edge. Someone plucked it, someone put it in a sack, someone sold it, someone bought it, brought it to the market, someone put it on the shelves, I went and got it from there, washed it, put it on my plate. This is something to be admired, to be grateful for, to be respected, to be thankful for.

Or let me exemplify shopping at the market. For example, when I reach out to buy an apple, the marketer says, “Don’t buy there, don’t buy there, buy here”. We can perceive the importance the man attaches to the apples he has arrayed and displayed. Can I detect this? Or do I just reach for the apple I want to buy and say “I want it” and focus on it? Can I look from his side and see the importance he gives to the apples he has arranged and respect him? Do I notice the joy and enthusiasm in that market place, the effort people make to bring and sell what they grow, and the effort of those who buy it to buy the best quality goods with the least amount of money? Do I get any pleasure from it? Can I be grateful to be a part of this? This is a familiar relationship, a relationship involving love, I can say so. Often we focus so much on “I want that apple” or “I’m getting ready for tomorrow’s presentation” that we miss out on the experience I’m trying to explain. We waste the richness of the present experience on what we have in mind or on our psychological make-up.

If I summarize here, I occupy a place in the living universe, I have a concrete dimension, I have an abstract dimension, I have a desire to integrate and differentiate, it is in my nature, I have desire whether I want it or not, and how I realize this meeting and differentiation, I will feel awe to realize what I have in my mind, gratitude. am I blind to what I can hear or am I living in a state of love?

Now, the question I asked myself from here on was: What is the difference between living in love and living life in line with what is in my mind, as if it were consumed?

English word: Responsability, when translated into Turkish, is responsibility, but that’s not what I mean, it’s response ability, that is, the possibility of influencing, the possibility of influencing. I think the possibility of human influence is endless. Forever. But I think the possibility of action is limited. For example, the Izmir earthquake…Can I affect it? Can I make an impact? I can create. But my action is limited: I am in Istanbul, he is in Izmir. My action is limited, but my influence is endless. I can write that I’m sorry, I can help as much as I can. I can make an impact, but my action may be limited.

What I was thinking here was, do I usually react to the situation or react to people when taking up space in the living universe? To react to people is not to live with love, because to react to people is to create a separation between me and you. You did this to me, you did this for me, you did it in spite of me. But to react to the situation, independently of me and you, what needs to be done here, what is the need for the situation? Let’s react to it. Our behavior is determined by the meaning we attribute to the event or person. The meaning we attribute comes from what we have accumulated. What I have seen, what I have read, what I have experienced. My psychological structure is actually what I have accumulated so far, that’s all. Our body is what we collect. We accumulate food for the body. We accumulate sustenance in the abstract for our psychological makeup, that is, emotions or intellectual stimulation. Who I am in my bodily and psychological makeup is determined by what I have accumulated, nothing more.

Here, I want to come to the point where I associate it with one’s search for meaning, since I can only perceive and make sense of life according to what I have accumulated, but I can only touch what I have accumulated, then what will I want? I would like to collect more. A problem arises here, because while we want more, we don’t want to suffer at all. We want more, we don’t want to suffer. Wanting more means daring to step outside of my current safe place. Where I feel safe is where I save and where I am satisfied. What I have accumulated and where I am satisfied is a certain emotional range, a certain mental state range. If I protect myself to feel safe within that range of emotional and mental activity, then I have built fictional walls for myself. On the one hand, I want to stay safe inside those walls, on the other hand, I want to accumulate more and more by going to the unknown lands beyond those walls. Is there a dilemma going on here? How do I resolve this issue? How will I do?

We always want health, vitality, belonging, acceptance, being loved, success, strength, competence, adequacy, purpose, meaning. However, the way I am in the living universe is to integrate with something and separate from something, if I want to accumulate it all the time, how will I separate? I will always count where I am, then I will not be able to improve. I will not be able to live with love the experiences I had in that first moment, because to be able to live with love means to experience something like a baby that I have never seen and experienced before.

If I look in the way that I knew before or was used to seeing, I can’t see anything new there, I can’t notice anything new. This will hinder growth and condemn myself to the limits I have set up. This is not an easy existence position to experience. This position brings unhappiness, misery, and pain to people. When we try to protect ourselves from pain, we actually end up in greater pain. Why? It is normal and natural for people to define themselves with their bodily feelings or psychological structures until a certain period of life.

The answer given to the question of who I am is that it is natural for a person to say that until a certain age in life, which Jung argues is 40, I am my body, I am my feelings, I am my thoughts, I am my value judgments. But when a person defines himself with his physical body or his psychological structure, he cannot go beyond creating dilemmas of my body – your body, my idea – your opinion, my feeling – your feeling.

The universe contains dilemmas. It’s night, it’s day, it’s summer, it’s winter. There are males and there are females. The universe itself contains dilemmas, dilemmas are inherent in the basis of existence. It creates a dilemma when a person defines himself/herself with his/her body or psychological being. One struggles with finding the appropriate balance between how much me and how much you. At some point, by saying “there is something wrong with this job”, it comes to the point of “I am not my body”, “I am not my psychological nature at all”. If we are trying to comprehend an abstract and deep issue such as the meaning of life, I think it is necessary to sail towards a level of consciousness that includes and exceeds the level of ego that flounders between you and me. In other words, the human body and psychological structure must die inside. It must be liberated from identification with the body, if I were to use the terms just before. He must be free from identification with his psychological structure. This is very abstract, much easier said than done.

What’s the deal with this? How can it happen? Let me give a simple example: I had an online appointment with a client today at 14.00, when he didn’t show I called him, he said ah, I thought our appointment was at 15:00, I said, are you close to the place where you can talk, he said no, I’m in the car now, let’s talk, 5 minutes later called, I said, how do you experience this happening right now? He said I was very angry, I made a mistake, I can’t do something right, I always do it like this, I try, I can’t do it, etc. I said focus on your body, what are you experiencing in your body? “I’m shaking,” he said. When I came into contact with him here, I didn’t care about the content, why it happened, etc. The experience there is important, because he reacted physically and emotionally when he did not match what he imagined and what he experienced. When she didn’t experience what she expected to experience mentally, she had a hard time working with herself, staying in the moment, but by asking what she was going through, she realized that she was in a tremor similar to that when she first encountered an unpleasant surprise that she didn’t like surprises, when she was very young.

What I want to underline here is that experience contains all the information we are looking for, the experience we live in the moment. If he had asked himself why I was angry now, we probably wouldn’t have come to where we came from, but instead of asking why I was angry, I wanted to use his mental capacity by having him translate what he was going through in his body at that moment. So I’m talking about using mental skill to translate bodily experience in the moment. Mental processes drive us away from ourselves, not bring us closer. Therefore, it would be more appropriate to use mental skills for body translation rather than asking why and why questions and constructing abstract answers.

Question: Why are we doing this to ourselves?

An important question, I don’t think we did this on purpose. Being in the moment is a terrific obscurity, because I don’t know what I’m going to encounter. However, planning what I will experience in the next moment creates the illusion that I can dominate and control what I will encounter in the next moment. In other words, not planning the next moment, leaving it blank actually takes courage, which is a choice, but it requires taking responsibility and bearing the consequences. And most importantly, the person is alone there, there is no one to be blamed or condemned. But I must also say that once it is tasted, it is an indispensable road, even if it seems scary at first, then one gets pleasure on that road and it is a journey that one does not want to leave.

My body, emotions and mind are manifestations of the universe or the whole or the source that I represent. That is, the body is a manifestation of the whole. The mental structure is a manifestation of the whole. My body and my psychological makeup are the tools I have to understand the whole I represent. When I think the parts are whole and identify with them, I find myself banging my head against the walls, I suffer. However, if I realize that my body and mental structure are the tools I will use to determine the coordinates of who and what I am in the deepest sense, I will not identify with them, but find a position that includes and transcends them. It is neither my body nor a psychological construct. Witness position. I create a position where I can observe what I am going through in my body, what I am constructing in my mind, what I am experiencing emotionally.

In fact, to put it in a metaphorical way, let’s think of the ocean and the coast. Waves, bubbles of water, that’s what life is like, I’m floating every moment, I’m also on the beach and I’m watching those waves. I am both the waves, the particles of water, and the one who watches them from the outside. Actually, those two are a whole, it’s not him or her.

Saying 100% yes to life requires candor, requires being vulnerable, and knowing how to listen. Listening means approaching what is presented with an attitude that accepts it. Not seeing what I want to see. What is offered? Let me see what is presented, let me accept it. Instead of putting him in a position, let me first show a surrender.

Life is not a process where I will experience what I have planned, on the contrary… I can encounter anything on my way. The ones I meet don’t mean anything unless I attribute them to them. I attribute meaning to them. It’s all about knowing that the meaning I’m about to ascribe to them comes from a very limited place, and being able to experience the moment in order not to stay within that limitation. For example, I would like to give an example from myself: My relationship with my mother recently; all our history has been erased, he doesn’t remember, if I were to approach with what I have in mind, I must not be able to stop my pain and sadness, I passed it. Now, when I hold his hand, he reacts to the warmth or coldness of my hand, when I find his favorite music pieces and play them, we laugh and we can sing together. These are the experiences I was able to share with him at that moment. There is no good or bad in this. I wish it was like that, it doesn’t exist. Whatever it is, I’m 100% into it, yes.

Question: How do we learn this? How are we going to start doing it?

There are calls, I think people are “called to transform“. These calls come when we least expect it, and when a person is ready, he responds to that call. We should not wait too long to answer those calls, because opportunities may be missed. Responding to the call means being able to deal with the pain, unhappiness and misery we experience with awareness. Being able to bend with awareness means damn why am I feeling this way, unlucky, look, it’s not happened to me again, whatever I’m going through is just focusing on my experience. What does experience mean? What am I experiencing in my body? What emotions accompany this? What thoughts and fictions accompany this? It should become a form of worship. It’s not something that can be learned by doing it once. Just as we want to develop muscles, we do the same movement many times, but we need to work persistently to develop such muscles. The path itself is healing. Because when a person sets out to define his experience, he can approach himself with love, benevolence and compassion. Isn’t that what we all want anyway? All wealth is now.

Question: Doesn’t that lead us to hedonic pleasure?

I’m not talking about pleasure. I say experience the pain, define the pain. No comment, description, description. Let’s say I have a burning sensation in my chest; how many cm in size, what is its volume, does it have a sound, does it have a smell…

I mean, there is no meaning of life to be sought and found. The rationality of integrating with something and differentiating from something throughout our lives serves to understand that life is only experienced in the present moment, and that there is nothing other than that, those meetings and differentiations.

Question: What are your views on empathy?

I don’t like the word empathy, I find it arrogant, because empathy means “I know what you’re going through”. There is no such thing, everyone can know what he or she has experienced, that’s all. He can say that when I am with you, I am experiencing this, I feel this and that in your presence, that’s all.

Question: How can we stay in the moment by defining our emotions?

All thoughts and all emotions have a projection on the body. You have to leave the body.

Question: Do we get rid of this dilemma when we escape the pain, the dilemma you speak of?

No, Dilemma is inherent in life. It is futile to try to position himself on one or the other end of the dilemma. What we really need is to gain the flexibility to be at one or the other end of the pole, or anywhere in the middle, in line with our needs. We are not trying to get rid of the dilemma, there is a dilemma, we learn to live with the dilemma.

Question: Do we continue to live in this way because the methods we see around us through learned helplessness are always similar, and we think that this shape does not cause us any trouble?

We deceive ourselves.