Az önce uzun süredir görmediğim yakın bir erkek arkadaşımın yeni doğan bebeğinin şahane fotoğraflarının gelmesi üzerine bebekler ve biz bekar arkadaşlar hakkında yazımı yazmak istedim. Son 4-5 senedir neredeyse tüm arkadaşlarım evleniyor ve ilk tur bebeler tamamlanmak üzere 🙂 Hatta 2.lere geçenler de oldu. Once mail sağolsun hamilelik haberi geliyor, çiftler gezmelerden ve her türlü gece hayatından elini ayağını çekiyor. Anne adayının yakın kız arkadaş çevresine ultrason sonuçları yani bebeğin haftalık boyu, kilosu, elinin duruş şekli, cinsiyeti, kalp atışları gibi bilgileri büyük heyecanla veriliyor, akabinde artık resim de çekilebildiğinden rahimdeki bebemizin ilk resimleri geliyor. Çocuk daha ana rahminde her türlü teknikle tanışmaya başlıyor. Baba o sırada cool, başına gelecekleri anlamış değil, işine gücüne, her türlü faaliyetine aynen devam ediyor, rahimde bebe resmi paylaşanına henüz rastlamadım. Bekar ve gezen arkadaşlardan piyasa infosu alınıyor, ufaktan hayıflanılıyor ama maşa artık kadının elinde, adam hele bir sokağa yan gözle baksın 🙂 Hamile kadınların psikolojisi başkadır, şakaya gelmez, büyük hassas olur, adamın yaptığı herşey batar, evde kıyametler yersiz yere arada kopar, ağlama krizleri ise tsunami dalgaları halinde yaklaşabilir…Ama annelerden aldığım bilgilere göre baba adaylarından şu ana kadar başarısız olan,hamilelik süreci testini geçemeyen veya yamuk yapan henüz görülmedi, o yüzden kendileri sınıfı şimdilik geçmiş sayılırlar, ama test uzun süreli daha doğrusu yaşam boyu olacağından ilerisinin haberini çocuktan alacağız.

Doğum günü ben en çok babaları gözlerim. Ne hissederler, ne yaparlar, çocuk sahibi olmanın yarattığı duygu nedir diye inceler, sorguya çekerim. Adam çocuğu taşımamış, direkt bir bağ kurması aslında gerçekten zor ama onlar da çok seviniyorlar…Hele hele kız sahibi olan erkek arkadaşlarımın karakteri bile değişiyor diyebilirim. Ayrı bir triplere giriliyor ve hepsinin ortak yorumu "aşk yaşıyorum,böylesini görmedim" şeklinde oluyor. Bu cümleyi duymak ne kadar güzel!

Şimdi sıra geliyor biz bekar kızlar ile anne olmuş yakın arkadaşlarımız arasındaki diyaloglara…İlk 1-2 ay adaptasyon süreci, sürekli ziyarete gidiliyor, çocuğun ne kadar sevimli olduğuna dair yorumlar yapılıyor, çocuğun günlük raporları alınıyor. İlerleyen aylarda bu ilgi alaka azalmaya başlıyor ne de olsa bizim bekar hayat devam ediyor, işimiz gücümüz, derdimiz, sevgilimizle problemimiz, gidilecek davetlerimiz, gece hayatımız var. Dolayısı ile ufaktan arkadaşımızı unutuyoruz, unutmak zorunda kalıyoruz, daha doğrusu bir ara kaçıyoruz, çünkü artık annemiz bebekten başka hiçbir şey konuşmuyor, 2 çift lafı bebek ağlamadan bitiremez oluyoruz, biz kendimizi anlatırken anne dinlemiyor, zaten biz artık umrunda olmuyoruz bile. Sinir olmalar başlıyor tabii, çünkü dialog değil monolog yaşanıyor. Ziyaret saatlerimiz 2 saaten 1e düşüyor, sonra bazen de kapıdan 15 dakka uğradım oluyor…Ben zamane annelerini çok buldumcuk olmuş buluyorum. Belki genelleme yapmamak lazım ama çoğunlukla bebeğe aşırı bir düşkünlük, manyaklık durumu gözlüyorum. Çok çok yakın bir arkadaşım doğum yaptıktan sonra tamamı ile değişti, bebekten başka hiçbir şey konuşmaz oldu ve artık neredeyse hiç hatırımı sormaz oldu. Bu durumları son derece anormal buluyorum. Çocuk yaşlandıkça geçer diye düşünmüştüm ama henüz geçmedi. Sabırla bekliyorum.

Bir de kesinlikle genelleme yapacağım bir konu gözledim ki o da herkesin kendi çocuğunu daha akıllı bulması durumu. Hakkaten annelerin durup bir kendilerini izlemeleri lazım, çok komik. Hiç kaçınılmaz bazı konuşmalar şöyle oluyor: Aaaaa benimki 3 aylıkken 8 aylık çocuğun yaptığı bilmem neyi yapıyordu bile, benimki doğar doğmaz yürüdü, benimki ne desem anlıyor,neredeyse konuşacak, benimki çok zekiymiş doktoru öyle dedi falan filan gibi sürekli kitaplarda okuduğu o döneme ait bebeklerin yapacakları şeylerden çok daha ilerisini yaptıklarına dair hikayeler dinliyorum. Pek şahane, ay ne güzel deyip fenalık geçiriyoruz tabii. Çünkü tüm aneler aynı. Zavallı çocuk. Bunları duyunca biz de mucitler, sanatçılar, dehalar bekliyoruz, benden söylemesi 😉 Sonra çocuk normal bişey olarak yetişince a-ha hani zeka küpü diye soracağım 🙂 Babaların hiç umrunda değil, onlar birbirini tebrik edip iş güç konuşmaya başlıyorlar. En iyisi.

Çocuk sahibi olmak hakikaten çok güzel ve kıymetli birşey. Herkes bunu yaşayamıyor ama yaşayınca da bunu biraz daha seviyeli yaşamak lazım diye düşünüyorum. Yoksa acaba henüz anne olmadığım için mi böyle diyorum? Sonra tabiri caiz ise günümü görür müyüm? 😀 Bizim de yaş ilerliyor, aşırı buldumcuk olma ihtimali artıyor mu yoksa bunları görünce gestapodan hallice mi oluruz? Neyse ne. Biz işimize bakalım.

Fakat yukarıya koyduğum resimleri görünce de hemen çocuk sahibi olası geliyor insanın.